Mana Pools, prachtig Zimbabwe

Al een aantal jaren stond op mijn bucketlist een reis naar Mana Pools. Liefst met Loulou Beavers, die daar prachtige foto’s maakt en er al jaren komt. Het zijn vaak schilderachtige foto’s, die je eigenlijk van andere safaribestemmingen niet tot nauwelijks ziet. Toen ze mij vorig jaar mailde dat er een plekje was vrijgekomen, heb ik gelijk gekeken of het paste in mijn schema. Gezien mijn enthousiasme reageerde Anita, mijn partner, ook positief.

Eind augustus was het zover. Naast Mana Pools stond Lake Kariba op het programma. Ook ging ik alleen door naar Kafue National Parks in Zambia en als gids naar Zimanga voor Wildpix Travel. In latere blogs zal ik daar over schrijven.

Om in Mana Pools te komen vlogen we op Lusaka. Tegelijkertijd een mooie gelegenheid voor een eerste kennismaking met mijn vrouwelijke reisgenoten. Naast Loulou, gingen Joke, Patricia en Sarah mee. Een select en heel prettig gezelschap.

De volgende dag gingen we naar de grens met Zimbabwe, vervulden de nodige formaliteiten en vertrokken per boot naar Mana Pools.Met lekker weer is zo'n boottocht bepaalt geen straf.  Het is het begin van de safari.

Langs de kant staan Olifanten, impala’s, Waterbucks en andere dieren te drinken. Uiteraard lieten Nijlpaard, Krokodil en vele watervogels zich ook zien. Af en toe kan er dichtbij gefotografeerd worden. 

Na aankomst deden we een lange gamedrive. Eigenlijk was het maar een half uur rijden, maar door het enthousiasme van ons als fotografen duurde het ruim 2 uur. Onmiddelijk kregen we tips over het harde licht en het gebruik van High Key als techniek om er mee om te gaan. Hierbij een voorbeeld van zo’n foto. Om goed de belichting te kunnen inschatten is best lastig. Het is daarom aan te raden een trapje van verschillende belichtingen te maken. 

Vlak voor aankomst bij het kamp werd nog besloten even te gaan kijken bij drie Leeuwen. Die stonden ook in de  middag op het programma. Loulou moedigde me daarbij aan om niet te veel in te zoomen, maar juist uit te zoomen. Voor een vogelfotograaf is dat best wennen. Dat is overigens best gelukt vind ik zelf. Gekscherend spraken we later op de reis, af en toe met elkaar over een één pixel Olifant.

De volgende ochtend stonden we vroeg klaar voor een lange drive en wandeling naar de burcht van de jonge Wilde Honden. Fotografisch een enorme uitdaging door de vele takjes, struiken en bomen, en de enigszins verscholen burcht, en tegelijkertijd een schitterende ervaring. We zagen ze eerst voorzichtig uit hun hol komen, rondkijken en kleine stukjes lopen, onder toeziend oog van de achtergebleven volwassen Wilde Hond.

Na terugkeer van de Wilde Honden, die succesvol hadden gejaagd, zagen we de overdracht van voedsel en de interacties tussen al de Wilde Honden. Adembenemend, zeker toen één van de Wilde Honden besloot ons is goed te bestuderen van vlakbij.

De middag werd doorgebracht in een bosgebied. Daarbij probeerden we gebruik te maken van de ondergaande zon en de vele Olifanten Ik merkte dat ik moeite had om goede foto’s te maken. Mijn hoofd was nog te vol van de eerdere ervaringen en ook moest ik wennen aan de licht en locatie omstandigheden. Later in de week lukte dat beter.

De volgende morgen gingen we weer vroeg op stap, om te genieten van het “sprookjesbos”. We zijn er echter nooit gekomen. Onderweg zag Carl, onze fantastische gids, namelijk in zijn ooghoek een Wilde Hond. Snel uitgestapt en na de nodige instructies gingen we op stap in lijn. Al snel zagen we de Wilde Honden etend in de bosjes. We konden niet echt zien wat de prooi was. Al snel gingen de Wilde Honden verder. Wij volgden op gepaste afstand. 

Carl schatte goed in dat de Wilde Honden van plan waren te gaan drinken. Precies op tijd waren we er. Heel voorzichtig benaderden de Wilde Honden het water. Ze hebben namelijk één van de volwassen Wilde Honden verloren aan een Krokodil. Onder leiding van het Alfa vrouwtje werd zorgvuldig het beste plekje gekozen. Wij zaten op zo’n 5 a 8 meter en keken toe. We fotografeerden pas op het laatst, bang dat we het drinken zouden verstoren. 

Even later gingen ze op stap. Wij volgden op gepaste afstand en zagen het begin van een mislukte jacht. Toen we terugliepen, konden we nog even naar de prooi kijken. Dit bleek een Baboon te zijn. Iets wat vaker schijnt voor te komen en gedocumenteerd is door National Geographi. Wat een onvergetelijke ervaring was dit! Wilde Honden van zo dichtbij, te voet en geen andere safari-gasten alleen, wij zelf! 

Die zelfde dag doden de Wilde Honden nog een Eland jong. Er stonden heel wat voertuigen om heen, maar verwend als wij waren zijn we direct doorgereden. Uiteraard weer naar een bos met mooi licht. Dat is wat Mana Polls uniek maakt en kansen biedt op schilderachtige foto’s. Aan het einde van de middag nog even bij een Lagoon met Low Key aan de slag geweest. Ben zelf enthousiast over het beeld met Twee Afrikaanse Lepelaars en de Geelsnavel Ooievaar.

De volgende ochtend was er één voor echte vogelaars. We maakten een lange rit naar de Bijeneters, zagen vele Afrikaanse Zeearenden, een prachtige Tok en een Geelsnavel Wouw. Wat een genot om ook met andere ogen naar vogelfotografie te kijken . Meer uitzoomen ipv inzoomen en de omgeving veel meer betrekken. Natuurlijk had ik dat al wel vaker gedaan, maar met name als ik niet dichtbij kon komen.

Die ochtend zagen we ook Zebra’s het ideale dier voor Zwart Wit opnames. Ze stonden bij het hooi, dat is uitgestald om de dieren bij te voeren gezien de droogte. Een omstreden maatregel, waar  met name Olifanten en Zebra’s van leken te profiteren. Sommige Olifanten hadden het gezien hun conditie hard nodig. De moeders hadden moeite voldoende melk aan te maken voor hun jongen en er waren er al verschillende gestorven. De Zebra’s zagen er daarentegen zeer gezond en goed uit.

Onder de zware omstandigheden heeft Bushwel, de grootste olifant, veel volgers. Hij kan namelijk op zijn achterpoten staan en haalt hele takken  met bladeren en bloemen naar beneden. Bushwel was gezien in de omgeving van ons Camp Mana, en die middag gingen we er lopend op uit om hem en zijn gevolg te fotograferen. Het werd een onvergetelijke middag. Door Bushwel en zijn gevolg, maar ook door de prachtige zonsondergang. Die middag kon ik een aantal van mijn mooiste foto’s maken. Wat een feest!

De volgende vier ochtenden gingen we naar het “sprookjesbos”. Het licht was iedere ochtend prachtig. Op zijn mooist rond zonsopgang, maar tot 9 uur vaak prima. Daarna volgde dan nog een rit door het park. Het “sprookjesbos” bood ons Olifanten, Waterbucks, Zebra’s en Impala’s in de meest prachtige settings. Juist doordat we er veel tijd besteden konden we mooie beelden maken. Daarbij werd ik niet alleen geïnspireerd door Loulou, maar ook door Sarah, Patricia en Joke. Net een andere positie, net een andere belichting, net een ander moment gaven ieder zijn eigen kijk op het bos. 

Die middag troffen we Leeuwen bij tegenlicht, die nog lagen te eten van hun prooi. Ook de Gieren lieten zich zien. Wij stapten uit, liepen er iets naar toe, en bleven uiteraard op gepaste afstand. Helaas vergat ik mijn fototas en grote lens te pakken. De afstand en de hele moeilijk belichting maken het meer een mooie herinnering, dan mooie foto’s.

De volgende middagen werden besteed aan het vinden van mooie plekken en dieren voor de zonsondergang. Soms werkte de één niet erg mee en soms de andere. Uiteraard soms ook even wel en dan schoten we mooie beelden.

Opvallend vond ik overigens dat het aantal antilope soorten vrij beperkt is in Mana Pools. zeker in vergelijking met Kafue NP, waar ik later was deze trip. De mooie settings, het prachtige licht, de mogelijkheid om te voet te gaan en de aanwezigheid van Leeuwen, Olifanten, meewerkende Waterbucks en Wilde Honden maakt dit echter meer dan goed.

Mana Pools is een absolute aanrader! Ik kom er ongetwijfeld nog is terug! Het Camp Mana was top en Carl en Loulou een gouden koppel.

Hieronder vindt je nog een aantal van de gemaakte beelden.