Natuurfoto's
Andius Teijgeler
Onlangs waren we in Zambia op safari in het South Luangwa National Park. De eerste paar dagen zagen we met name s'nachts van tijd tot tijd een Luipaard. Overdag zagen we ze niet, hoewel South Luangwa National Park bekend staat om de Luipaard dichtheid.Dat veranderde tijdens onze laatste middag safari. We spotten op enige afstand een Luipaard in het veld. We besloten gezien houding en gedrag van het Luipaard, die duidden op het begin van een jacht, de komende tijd te besteden aan het volgen van dit Luipaard.
Voorzichtig probeerden we met ons voertuig dichterbij te komen. Het Luipaard leek gebruik te maken van de geluiden die wij maakten om dichter naar zijn potentiële prooi toe te sluipen. Maar wat was die potentiële prooi eigenlijk. Na enig speurwerk van onze gids ontdekten we een Grijsbok. Dit is een vrij zeldzame antilope van ongeveer 50 cm groot en daarmee een relatief kleine prooi. Die ochtend hadden wij zelf er voor het eerst één gezien. Terwijl het Luipaard dichterbij kwam leek de Grijsbok erg alert. Hij ontdekte dan ook op enig moment het Luipaard. Een kort sprintte verhoogde de afstand tot de twee.
Vervolgens bleek hoe een gefocussed jager het Luipaard is. Ze gaf niet op, maar begon opnieuw de Grijsbok te besluipen. Daar nam ze ruim de tijd voor. We raakten het zicht op haar kwijt, maar door zeer goed speurwerk van Famuel, onze gids, vonden we haar weer. Heel lastig te zien doordat er een grote hoeveelheid bosjes en bomen tussen haar en ons in zat. Na 20 minuten wachten op enige actie besloten we te proberen dichterbij te komen door om te rijden. Dat is een keus die er ook toe kan leiden dat je niets meer ziet en houdt dan ook een risico in. Dit keer ging het goed en we konden tot erg dichtbij komen.
Toen een tweede voertuig neer ons toe gereden kwam, maakte het Luipaard de keus de laatste fase van de jacht in te zetten. Twee sluip stappen en een sprong, gevolgd door geritsel in bosjes en een korte laatste kreet van de Grijsbok. Het volgende wat wij zagen was het Luipaard met prooi in zijn bek. De jacht was geslaagd. We verwachten dat er direct gegeten zou worden, maar dat gebeurde niet. Het Luipaard begon zich schoon te likken en vertrok daarna om te gaan drinken. We volgden dit op grote afstand en besloten nabij de prooi te blijven.
Na het drinken hoorde we het Luipaard roepen. Met behulp van Famuel concludeerden wij dat ze wellicht een jong had. Inmiddels werd het langzaam aan donker. De duisternis viel in en aan de Puku's in de nabijheid konden we zien dat het Luipaard in de buurt was. Plots kwam ze met een jong drinken bij het water. Daarna werd het jong meegenomen naar de prooi. Voorzichtig keek moeder of de plek veilig was en vervolgens kwam het jong naar de plek.
Weer werd er tot onze verrassing niet begonnen met eten. In het bijgelichte donkere bosje zagen wij dat moeder de Grijsbok onaangeroerd liet. Het jong moest eerst leren hoe een prooi te verplaatsen. Niet veel groter dan de Grijsbok, deed het jong zijn best om de Grijsbok te verslepen, dieper de bosjes in. Het jong werd zo geleerd hoe een prooi mee te nemen richting een geschikte boom.
Uiteraard was van dit laatste tafereel fotografisch niet veel te maken. Maar in ons geheugen staat het voor eeuwig gegrift. Wat een belevenis!
